جابر می گوید: خدمت امام باقر علیه السلام رسیدم، حضرت فرمود: ای جابر! همانا مؤمنین به ماندن در دنیا اطمینان نکردند و از رسیدن به آخرت ایمن نگشتند.

ای جابر! آخرت، سرای ماندن است و دنیا سرای رفتن و نیست شدن؛ اما اهل دنیا اهل غفلت اند و گویا مؤمنانند که فقیه و اهل تفکر و عبرتند: آنچه با گوش های خود شنوند، ایشان را از یاد خدای جل اسمه کر نکند و هر زینتی که چشمشان بیند از یاد خدا کورشان ندارد، پس به ثواب آخرت رسیدند، چنانکه به این دانش رسیدند.

از حکيمی پرسيدند:
چرا از کسی که اذيتت
مي کند انتقام نمی‌گيری؟
با خنده جواب داد:
آيا حکيمانه است سگی
را که گازت گرفته گاز بگيری؟!

?ميان پرواز تا پرتاب تفاوت
از زمين تا آسمان است
پرواز که کنی، آنجا
ميرسی که خودت میخواهی
پرتابت که کنند ، آنجا ميروی
که آنان ميخواهند
پس پرواز را بياموز…!!!

پرنده‌ای که “پرواز” بلد نيست
به “قفس” ميگويد “تقدير”

اربعین آمد ،صدای کاروان آید به گوش
کشتگان کربلا آیند یکدم گو به هوش

کاروان از شام می آید ولیکن آشناست
مهر در دلهای خفته گوییا آید به جوش

گفت با اصغر حسین،این کاروان زینب است
رو به استقبال عمه،در دلش تاب و تب است

قاسمم،عباس من،برخیز اکبر یکدمی
یادگار فاطمه آمد که پایان شب است

هرکسی در کربلا دنبال یار خویش بود
هر کسی با لاله ای سرگرم کار خویش بود

زینب اما لاله هایش بی سر و بی دست بود
در پی آن پیکر ناز نگار خویش بود

زینب آمد ،لیک او بس تازیانه خورده بود
در اسارت،کنج ویرانه رقیه مرده بود

روز عاشورا که او را با اسیران برده اند
از حسین خویش،زینب جان و هم دل برده بود

اربعین آمد ،دوباره زینب آمد کربلا
تا کند اسرار آن شام اسارت برملا

گفت با ایشان سخن آن پیکر پاک حسین
“آمدی جانم به قربانت ،ولی حالا چرا؟”