در یک تقسیم بندی کلی: 
1- عرفان دینی: یعنی عرفان برآمده از ادیان الهی. عرفانی که نه تنها هدف نهایی خود را وصول به خدا یا قرب الهی می‌داند بلکه معتقد است ابزار وصول به این هدف نیز باید برآمده از دین و یا مطابق با آموزه‌های دینی باشد و یا دست‌کم مخالف با آموزه‌های دینی نباشد.
2- عرفان سکولار: هر نوع عرفانی که به آموزه‌های دینی بی‌اعتنا باشد و غایت و هدف سلوک را در جایی غیر از خدا جستجو نماید و انسان را محدود به زندگی دنیایی کند عرفان سکولار می‌گوییم.

عرفان حقیقی و کاذب
همه عرفانهای دینی را لزوما نمیتوان عرفان حقیقی نامید زیرا ممکن است با تحریف و جعل تصویری غیر واقعی از خداوند ارائه دهد. در چنین دینی اگرچه هدف عارف وصول به خداست اما خدایی که در آن دین مطرح است خدایی غیر حقیقی و غیر واقعی است بنابراین عرفان برآمده از آن دین نیز عرفانی غیرحقیقی خواهد بود. به عنوان مثال عرفان کابالا که عرفانی یهودی است. یا عرفانهای برآمده از مسیحیت. چراکه دیانت مسیحیت و یهود تحریفی و جعلی است.
عرفان حقیقی: عرفان برآمده از دینی حقیقی و واقعی است. و نیز در آموزه‌های سیر و سلوکی نیز کاملا تابع شریعت و دین حقیقی است. و تنها راه وصول به معشوق و منبع حقیقی هستی را جلب رضایت او و عمل به دستورات او می‌داند.
بنابراین عرفان حقیقی عبارت است از عرفانی که هم غایت آن و هم روش وصول به آن غایت برآمده از دین حقیقی و واقعی و معصوم باشد.
هرنوع عرفانی غیر از این باشد در زمره عرفانهای کاذب و دروغین خواهد بود.