آنچه از بیانات  آقا در جمع جامعه قرآنی کشور به دست آوردم:
1. باید خدای متعال را سپاس گفت که توفیق انس با قرآن و لذت تلاوت قرآن را به ما و مردم ما عنایت کرده است.
2. رنگ و بوی لطیف گل محبت است که می‏تواند اعتقادات عمیق را در عرصه زندگی انسان بارور کند؛ همه چیز در گرو عشق به قرآن است.
3. اگر محافل قرآنی بتواند دل‏های ما را فراتر از جنبه عقلانی از جنبه عاطفی و عشق به قرآن نزدیک کند، مشکلات جامعه برطرف خواهد شد. عقل و عاطفه هر دو باید همراه یکدیگر باشد.
4. قرآن را نمی‏شود سرسری خواند و گذشت، احتیاج دارد به تدبّر؛ وقتی انس با قرآن پیدا شد، مجال تأمل و تدبر در قرآن هم به دست می‏آید.
5. هر چه انسان بیشتر تدبر کند و انس بیشتری پیدا کند بهره بیشتری خواهد برد. بحمدالله مردم و جوانان ما در انس با قرآن پیشرفت کرده‏اند.
6. مشکلات هر جامعه‏ای با قرآن حل می‏شود. قرآن راه حل مشکلات را به بشر هدیه می‏کند این وعده قرآنی است و تجربه هم همین را نشان داده است.
7. هرچه ما به قرآن نزدیک‏تر شویم چه از لحاظ فردی و چه از لحظ اجتماعی، به سعادت و حل مشکلات نزدیک‏تر می‏شویم؛ عزت، رفاه، غلبه بر دشمنان، سعادت دنیا و آخرت در سایه قرآن است.
8. تمدن غرب، پیشرفت در علم و صنعت و فن‏آوری را در خدمت بدبخت کردن ملت‏ها به کار برده است؛ چون آن تمدن پایه معنوی ندارد و از خلاق خالی است.
9. حقوق بشر منقطع از اخلاق و معنویت و خدا نتیجه‏اش می‏شود فاجعه‏ای که در میانمار در حال اتفاق است.
10. داعیه ما ایجاد تمدنی است متکی به معنویت، خدا، وحی الهی و هدایت الهی.
11. جوان‏های عزیز این را به خاطر بسپارید: عمل خودمان را باید قرآنی کنیم؛ به گفتن نیست، باید عمل کرد!
12. بحمدالله نهضت انس با قرآن در کشور ما نهضت خوبی شده و در حال انتشار است.

پیام‌هایی از آیات 54 - 62 از سوره هود :
نسبت جنون دادن به انبيا و سنّت شكنان و مصلحان جامعه كه بر عليه خرافات قيام كرده‌‏اند، امر تازه‌‏اى نيست. «اعتراك …بسوء»
توجّه به ربوبيّت همه‏‌ جانبه خدا، زمينه توكّل براوست. «توكّلت… ربّى وربّكم»
توكّل، زمينه‌‏ى شجاعت است. «فكيدونى جميعاً… انى توكّلت» (با تكيه و اتكال بر خداوند، مى‏توان در برابر جهانى ايستاد)
مسئوليّت مبلّغ، بيان معارف دينى است، نه اجبار بر آن. «فان تولّوا فقد ابلغتكم»
صرف ايمان به انبيا، كافى و كارساز نيست، بلكه همراه بودن و حمايت از آنان نيز لازم است. «معه»
سرچشمه‏‌ى رحمت، اوست، «رحمة منّا» امّا سرچشمه‌‏ى قهر و غضب او عمل ماست. « عذاب غليظ» و نفرمود: «عذاب منّا»
منبع : تفسیر نور

رهبران گمراه كه سبب انحراف ديگران شوند، گناه آنان را نيز بر دوش مى‏‌كشند. «يصدّون … يبغونها عوجاً … يضاعف لهم العذاب»
به ايمان و عمل صالح خود مغرور نشويم كه تسليم مطلق بودن، شرط عبوديّت است. «آمنوا و عملوا الصالحات و اخبتوا الى ربّهم«
حوزه‌‏ى تبليغ پيامبران، در مرحله اوّل قوم خودشان است. «ارسلنا… الى قومه»
انبيا در برابر مخالفان خود سعه‏‌ى صدر دارند، در مقابل آن همه سخنان ناروا و تهمت‏‌هاى نابجا، باز هم سخن از منطق و برهان و عاطفه مى‏‌زنند.

منبع: تفسیر نور

خدا هستی را قسمت می کرد . خدا گفت :چیزی از من بخواهید ، هرچه که باشد شما را خواهم داد. سهمتان را از هستی طلب کنید . زیرا خدا بسیار بخشنده است.
و هر که آمد ، چیزی خواست . یکی بالی برای پریدن و دیگری پایی برای دویدن . یکی جثه ای بزرگ خواست و آن یکی چشمانی تیز. یکی دریا را انتخاب کرد و یکی آسمان را .
در این میان کرمی کوچک جلو آمد و به خدا گفت : خدایا ، من چیز زیادی از این هستی نمی خواهم . نه چشمانی تیز و نه جثه ای بزرگ ، نه بالی و نه پایی ، نه آسمان و نه دریا ، تنها کمی از خودت ، تنها کمی از خودت به من بده.
و خدا کمی نور به او داد.
نام او کرم شب تاب شد
خدا گفت : آن که نوری با خود دارد ، بزرگ است . حتی اگر به قدر ذره ای باشد . تو حالا همان خورشیدی که گاهی زیر برگی کوچک پنهان می شوی
و رو به دیگران گفت : کاش می دانستید که این کرم کوچک ، بهترین را خواست ، زیرا که از خدا جز خدا نباید خواست
عرفان نظر آهاری