آیت الله شربیانی از علمای بزرگ بودند. یک روزی در هوای سرد فقیری دنبال ایشان راه می افتد و تقاضای کمک می کند و می گوید:

اگر کمک نکنی، می میرم، ولی آقا توجهی به ایشان نمی کند و او تا پشت در منزل آیت الله می آید و آقا بدون توجه وارد خانه می شود و در را می بندد و فقیر پشت در اصرار می کند کمکم کنید.

چون آقا توجه نمی کند اهل بیت آقا هم چیزی نمی گویند. صبح که بیرون می آیند می بینند مرده است.

آقا دستور می دهد بروند غسل بدهند.
وقتی لباسش را بیرون می آورند، می بینند یک کیسه لیره همراهش بوده است.

?ما قرآن و عترت همراهمان هست، ولی می گوییم آقا چیزی بگو که حالم خوب بشود، دارم می میرم !

 یک روز امام فرمود: «امروز اسلام محتاج کمک شما جوانهاست.» بعد از ظهرش بنده به خیابانها آمدم و کاری داشتم. دیدم مثل روزهای اوّل انقلاب شده و مردم به طرف پاوه در حرکتند. این ماجرا و این صحنه، بارها تا آخر جنگ تکرار شد.

هر وقت که اسم اسلام و فرمان امام به گوش مردم میرسید، ناگهان میدیدید این ملت، به جوش و خروش در می‌آید. جوانان شهر را، ده را، دانشگاه را، بازار را، کار و کسب را، میدان فوتبال را، همه را رها میکنند و میروند. برای چه؟ برای این‌که جانشان رادر معرض خطر مرگ بگذارند!

دشمن اینها را دید و تحلیل کرد و فهمید این ملت عقبه‌ای دارد. فهمید تا آن عقبه هست، این ملت را با محاصره اقتصادی و با محاصره نظامی و یا چه و چه، نمیشود به زانو درآورد.

پس، آن عقبه را باید بمباران کرد؛ فرهنگ او را، اخلاق او را، ایمان او را، ایثار او را، اعتقاد به دین او را، اعتقادب رهبری او را، اعتقاد به قرآن و جهاد و شهادت او را؛ اینها را باید از بین برد و شروع کرد.

مواظب باشیم ” دلـمان ” جایی نرود

که اگر رفت باز گرداندنش کار سختی است وگاهی محال است.

اگر برگردد معلول و مجروح و سرخورده باز میگردد

مراقب باشیم “دل” ارام ،
سربه هوا و عاشق پیشه است
وخیلی سریع ” انــس ” میگیرد.

اگر غفـلت کنیم میرود و خودش را به چیزهای ” بی ارزش ” وابسته میکند …

حضرت علی (ع) فرمودند :

بزرگترین حسرت ها در روز قیامت ، حسرت خوردن مردی است که مالی را به گناه گرد آورد ، و آن را شخصی به ارث برد که در اطاعت خدای سبحان بخشش کرد و با آن وارد بهشت شد و گرد آورنده ی اوّلی وارد جهنم گردید .

نهج البلاغه ، حکمت ۴۲۹