خروج از بن‌بست‌ها

ما آنچه مربوط به خودمان است را اجرا کنيم، خداترسي و تقواي الهي را در همان حدي که می توانیم رعایت کنیم، “تکليف ما لا يُطاق” نکرده‌اند، اگر آن را مراعات کردیم «وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً» خداوند خود، خروجي را قرار مي‌دهد.
 براي روشن‌تر شدن همان جمله بعد کافي است که مي‌فرمايد: «وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ‏» به محاسبات شما نيست، خداوند راه‌هاي خروجي متعدد و فراواني دارد و انسان کوچک است مخصوصا وقتي در بن‌بست قرار می گیرد.
اين بهترين درمان و درمان‌نامه است. براي انساني که طبعا بن‌بست يا بن‌بست‌هايي دور او را گرفته‌اند، گاهي تصور راه های خروجي، خود يک بليه مي‌شود و اشتغال فکري مي‌آورد و اصلا انسان را از تمرکز و توجّه خارج مي‌کند، باعث اضطراب مي‌شود و اطمينان نفس را از بين مي‌برد، انسان را دور مي‌کند.
پس بهترين راه اين است که به کار خود برسد و حدود الهي را بشناسد و درست عمل کند، اگر مستحق خروج از بن‌بست شديم خداي متعال هر چه بن‌بست باشد باز مي‌نمايد.
ادامه دارد…

اگر کارد به استخوانت رسیده‌…

مرحوم علامه مجلسی نقل میکند: فردی به نام “ابوالوفای شیرازی” در زمان حکومت ابی علی الیاس زندانی و تهدید به قتل شد. ایشان متوسل به حضرات اهل بیت میشود. شب در عالم رؤیا، پیامبر اکرم را زیارت میکند.حضرت میفرمایند:

اگر کارد به استخوان رسید و شمشیر به گردنت رسید، یوسف زهرای اطهر، فرزندم را صدا بزن و بگو: “یا صاحبَ الزَّمان اَنا مُستَغیثٌ بکَ” “الغَوثَ اَدرِکنی".
(مهدی جان؛من به تو پناهنده شدم. به فریادم برس؛ یا غوث حقیقی؛ به فریادم برس…).

ابوالوفا میگوید: من این جملات را در عالم رؤیا گفتم و از خواب پریدم. یک وقت دیدم مامورین ابی علی الیاس آمدند و ما را پیش او بردند. وی گفت: به چه کسی متوسل شدی؟ گفتم: “به منجی عالم بشریت, به فریاد درماندگان و بیچارگان”

سپس معلوم شد در خواب به ابی علی الیاس گفته بودند: “اگر دوست ما را رها نکنی نابودت می کنیم و حکومتت را بهم می ریزیم…". بعد مبلغی پول و هدایا به ابوالوفا داد و آزادش کرد.

بحارالانوار جلد۵۳ ص۶۷۸

مُلاعلی همدانی از علما وعارفان ، روزی درمشهد مقدس خدمت حاج شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی می رسـد و از ایشان تقاضای مـوعظه می‌کند.
حاج شیـخ نخودکی می‌گوید:
مَرنجُ و مَرَنجان

مرحوم آخوند ملا عـلی همدانی می‌گوید: خوب مرنـجان راحت است ما کـاری می‌کنیم که خودمان را بسازیم و کسی را از خود ناراحت نکنیم؛ اهانت به کسی نمی‌کنیم؛ غیبت کسی را نمـی‌کـنیم؛ این را می‌شـود؛ امّا مـرنج را چـکار کنیم؟
اگر کسی به ما بدی می‌کند؛ غیبت‌مان را می‌کند؛ پول‌مان را می خورد؛ قهراً انسان رنجش پیدا می‌کند. می‌شود چنین چیزی که انسان نرنجد؟
فرمودند: بله.
گفت:چطور؟
فرمودند:
خودت را کِسی ندان!
عیب کار ما همین جاست. که ما خودمان را کِسی می دانیم. به ثروت‌مان به علم‌مان به ریاست‌مان به هر چیزی می‌بالیم؛ لذا هیچ کس جرأت ندارد به ما توبگوید.
بر مال و جمال خویشتن غرّه مشو
کآن را به شبی برند و آن را به تبی!

نقل از
حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی