در احوالات بعضی بزرگان نقل شده است که وقتی یک روز، نمازِ صبحِ‌شان قضا شد، یک سال خودشان را مجازات کردند و شب‌ها نخوابیدند.
اگر به مؤمنی اهانت کردید، یک زیارتِ جامعهٔ کبیره به نیابتش بخوانید. اگر غیبتِ مؤمنی را کردید، یک نافله شب بخوانید و برایش استغفار کنید.
«مؤمن نباید گناه کند و نباید نسبت به گناه بی‌مبالات باشد! اگر در موقعیتی از دستش در رفت و مرتکب گناهی شد، بلافاصله در تدارکِ این گناه، توبه و استغفار کند!
علاوه بر توبه و استغفار، تدارک دیگری برای گناه هست؛ آدم باید برای گناهش کفاره دهد. بزرگان این‌گونه بودند: هنگامی که مرتکب گناه می‌شدند برای خود کفاره در نظر می‌گرفتند.
این داستان از یکی از شاگردان مرحوم آیت‌الله بروجردی نقل شده است: می‌گفت یکی از شاگردان سرِ درس اشکال کرد و مرتباً اشکالْ ردوبدل شد و ایشان عصبانی شدند! پس از آن، ایشان شبانه به خانهٔ آن شاگرد رفتند و عذرخواهی کردند و به او گفتند: شما من را به زحمت انداختید؛ من نذر کردم اگر عصبانی شدم، شش ماه روزه بگیرم.
در احوالات بعضی بزرگان نقل شده است که وقتی یک روز نماز صبحشان قضا شده، یک سال خودشان را مجازات کردند و شب‌ها نخوابیدند. به همین علت است که بزرگان به ما گفته‌اند برای خودتان برنامه‌ای بگذارید! نگذارید نفس عادت کند! مجازاتش کنید! اگر نگاه حرام کرد، وادارش کنید یک ختم قرآن کند! کفارهٔ گناه درنظر بگیرید که دیگر دفعه دوم به طرف گناه نرود.
پس، مؤمن گناه نمی‌کند، اگر مرتکب گناه شد بلافاصله استغفار و تدارک گناه می‌کند. اگر به مؤمنی اهانت کرد، شب و نیمه‌شب برای او استغفار می‌کند و [مثلاً] یک زیارت جامعه کبیره به نیابتش می‌خواند. در روایت آمده است اگر غیبتِ مؤمنی را کردید کفاره‌اش این است که برایش استغفار کنید. یک نافله شب بخوانید و استغفار کنید تا جبران و کفارهٔ گناهی باشد که انجام داده‌اید.»
[یکشنبه 1398-02-29] [ 12:18:00 ب.ظ ]