داستان‏هاى قرآنى، صادق‏ ترين و صحيح‏ ترين قصه‏ هاست، زيرا گوينده‌‏ى آنها خداست.«نقصّه»
حساب تاريخ امّت‏ها از حساب آثار وبقاياى آنها جداست، زيرا تاريخ امرى ماندگار است، گرچه ممكن است از آثار وبقاياى آنان خبرى نباشد. «حَصيد»
در برابر اراده‌‏ى الهى، هيچ كس و هيچ‏ چيز را تاب مقاومت نيست.«من شى»
قهر خدا زمانى است كه سيماى منطقه را ظلم بگيرد.«اخذ القرى‏ وهى ظالمة» (دلیل وجوب امر به معروف و نهی از منکر هم همین است)
انسان با انتخاب‏‌هاى خود باعث شقاوت خود مى‏‌شود.«شَقُوا» نه «شُقُوا»
عامل شقاوت و بدبختى انسان‏ها، اختيار و خواست خودشان است، ولى سعادت آنها با توفيق الهى است. لذا براى شقاوت جمله «شَقُوا» و براى سعادت، عبارت «سُعِدوا» آمده است.

منبع: تفسیر نور