امروزه یکی از چالش های اصلی، ضروری، پیچیده و چندجانبه در جامعه جهانی از بحث انرژی برای توسعۀ پایدار، توسعۀ صنعتی، آلودگی هوا، جو و تغییر آب و هوا نشأت می گیرد. این موارد بر تمامی بخش های اقتصادی، فعالیت‌های اجتماعی، سلامت جامعۀ بشری و کرۀ زمین در ابعاد محلی، منطقه ای و جهانی تأثیر می گذارند. در جهانی که یک سوم جمعیت آن از دسترسی به خدمات مدرن انرژی محروم هستند، دستیابی به پایداری امکان‌پذیر نخواهد بود.
کمبود و عدم دسترسی به خدمات انرژی مدرن، زیرساختارهای ضعیف و کمبود ظرفیت های نهادی و انسانی علاوه بر دسترسی محدود به فناوری های نوین و منابع مالی کافی، موجب ممانعت از توسعۀ صنعتی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه شده است. در دستیابی به توسعۀ پایدار، لزوم افزایش پایداری و قابل پیش بینی بودن بازارهای جهانی انرژی، بهبود فضای سرمایه‌گذاری در بخش انرژی شامل توسعۀ زیرساخت های انرژی، بهبود راندمان انرژی و صرفه جویی انرژی، تنوع منابع انرژی و کاهش فقر انرژی غیرقابل انکار می باشد.
در روند حرکت جهانی به سوی توسعۀ پایدار، توجه به آسیب های زیست محیطی ناشی از بخش انرژی امری ضروری محسوب می گردد. در این راستا، توجه به میزان انتشار گازهای آلاینده و گلخانه ای ناشی از بخش های مختلف انرژی از منظر اثرات محلی، منطقه ای و جهانی آن از اهمیت به‌سزایی برخوردار است. یکی از مهم‌ترین مولفه‌هایی که تولید انرژی از منابع سوخت فسیلی را در آینده با محدودیت جدی مواجه خواهد ساخت، افزایش انتشار آلاینده‌های زیست‌محیطی خصوصاً دی اکسید کربن است که اصلی‌ترین عامل ایجاد گازهای گلخانه‌ای و صدمه رساندن به لایۀ ازون است.
امروزه بیشتر انرژی که برای تولید برق، کارخانه ها، راه اندازی وسایل نقلیه و گرم کردن منازل استفاده می شود از سوزاندن سوخت های فسیلی تأمین می شود. منابع فسیلی از جمله زغال سنگ، نفت و گاز طبیعی آن چنان به سرعت مصرف می شوند که در آیندۀ نه چندان دور تا اندازۀ گسترده‌ای از بین می روند. ضایعات تمام سوخت های فسیلی به طور مستقیم در هوا پراکنده می شود. بخش اعظم این ضایعات، به شکل گازهای گلخانه ای مانند دی اکسید کربن است. ضایعات ناشی از سوخت های فسیلی سالانه 25 میلیارد تن دی اکسید کربن به جو زمین اضافه می کند. این مقدار برابر است با 70 میلیون تن در هر روز و یا 800 تن در هر ثانیه. تأثیر عمدۀ سوخت های فسیلی بر محیط زیست، مشکلی فزاینده است که جامعۀ جهانی را به سوی دستیابی به سوخت های بهتر و یا سوخت پاک سوق داده است.
بر اساس اطلاعات موجود، در سال 2004 میزان انتشار دی‌اکسید کربن از 23 میلیارد و 89 میلیون تن در سال به 37 میلیارد و 123 میلیون تن افزایش یافته و علی رغم توجه و کنترل کشورها در عدم آلودگی جو کرۀ زمین و برقراری محدودیت‌های الزامی در این زمینه به واسطۀ افزایش تقاضای انرژی خصوصاً در کشورهای در حال توسعه، میزان دی اکسید کربن تا سال 2025 همچنان افزایش خواهد یافت. آسیا با 8/2 درصد در سال بالاترین نرخ و کشورهای اروپای غربی با 6/0 درصد به طور متوسط سالانه کمترین میزان انتشار گاز کربنیک را تا سال 2025 خواهند داشت. سهم آلایندگی کشورهای در حال توسعۀ آسیائی از گاز کربنیک تولید شده توسط تمامی کشورهای در حال توسعه در سال 2025، معادل 74/68 درصد می‌باشد و کشورهای آفریقائی با 23/8 درصد کمترین سهم را در میزان آلایندگی به خود اختصاص خواهند داد. همگام با افزایش تقاضای انرژی در کشورهای در حال توسعه، میزان دی اکسید کربن نیز در این کشورها همچنان افزایش خواهد یافت. از اینرو، متناسب با میزان رشد مصرف انرژی و سهم کشورها در آلودگی محیط زیست، می‌بایست راه کارهای حفظ محیط زیست و نتیجتاً دستیابی به توسعۀ پایدار به طور جدی رعایت گردد. در این زمینه می توان بر گرایش جدی به سوی منابع انرژی جایگزین و پاک تأکید نمود. بدون تردید، انرژی اتمی یکی از انرژی‌های پاک می‌باشد که قادر است به میزان بالا و مقرون به صرفه، جایگزین منابع انرژی‌های فسیلی و آلاینده گردد.
[سه شنبه 1392-01-27] [ 01:38:00 ب.ظ ]