دعای فرج، دعایی که گشایش هر دردی است

در اینکه در ایام آخرالزمان گرفتاری‌ها به ویژه بر شیعیان زیاد می‌شود به طوری که امتحانات زیادی برای شیعیان صورت خواهد گرفت، تردیدی نیست؛ چرا‌که روایات زیادی بر این موضوع و ابتلائات این دوران آمده است. اما یکی از راه‌های مهم رهایی از این ابتلائات که در روایات بسیار ذکر شده، دعایی است که از اهل‌بیت علیهم‌السلام به خصوص خود امام عصر علیه‌السلام توصیه شده است.

در توقیع شریف امام زمان علیه السلام به اسحاق بن یعقوب چنین آمده است: «برای تعجیل فرج من بسیار دعا کنید که این دعا کردن باعث گشایش در کارهای خود شماست.» (کمال‌الدین جلد 2، صفحه 485)

به طوری که در روایات آمده است اگر مؤمن پس از نمازهایشظ¬ همان‌طوری که وقتی خود مریض یا مقروض می‎شود، یا به گرفتاری دیگری دچار می‎آیدظ¬ برای رفع گرفتاری خودظ¬ به دعا کردن به جِد روی می‎آورد، در دعا برای فرج مولایش نیز مواظبت و مداومت کند. انسانی که فراق امام زمان (ارواحنا فداه) باعث غم و ناراحتی او شده و قلبش را شکسته و احوالش را پریشان کرده باشدظ¬ چنین دعایی در این حالت یکی از این دو امر را موجب می‎شود:

«یا امام زمانش سریع‎تر ظهور می‎کند یا غم و ناراحتی مؤمن دعاکنندهظ¬ با برطرف شدن گرفتاری‎هایش و نجات از فتنه‎هاظ¬ به خوش‌حالی مبدل می‎شود.» (مکیال المکارم، جلد 1، صفحه 460)

همچنین امام زمان علیه اسلام به یکی از اصحاب خویش می‌فرمایند: «من برای مؤمنی که یادآور مصیبت جد شهیدم شود و سپس برای تعجیل ظهور و تأیید من دعا کند، دعا می‌کنم.» (مکیال المکارم جلد 2 صفحه 75)

اما دعا برای آن حضرت، اثرات دیگری هم دارد. به عنوان مثال، اثر دعا برای فرج حضرت تا جایی کار می‌کند که به فرموده پدر بزرگوار ایشان، موجب نجات در فتنه‌های آخر الزمان (عج) می‌شود. امام حسن عسکری (علیه السلام) به احمد بن اسحاق دانشمند بزرگوار ایرانی فرمودند: «مثل او (مهدی) در این امّت، مثل خضر و ذوالقرنین است؛ او غیبتى طولانى خواهد داشت که هیچ کس در (فتنه‌های) آن زمان نجات نمى‏یابد، مگر کسى که خداى تعالى او را در اعتقاد به امامتش ثابت بدارد و به دعاء در تعجیل ظهور موفّق سازد.» (کمال‌الدین و تمام النعمة جلد ‏2 صفحه 384)

از طرفی دعا برای ایشان می‌تواند موجب بداء در امر ظهور حضرت شود. در روایات آمده است که امکان ایجاد بداء (تغییر) در زمان ظهور وجود دارد. امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند: «وقتی مدت عذاب بر بنی‌اسراییل طولانی شد، چهل صباح به پیشگاه الهی ضجه و گریه کردند تا این که خداوند متعال به حضرت موسی و هارون (علیهما السلام) وحی فرمود که آنها را از شر فرعون خلاص کنند. به این ترتیب 170 سال از عذاب آنها کم کرد. وضع شما نیز همین طور است؛ اگر چنین کنید، خداوند متعال فرج ما را می‌رساند و اگر چنین نباشد، کار به آخرین حد سختی خواهد رسید.» (تفسیر عیاشی جلد 2 صفحه 154)

دعا برای امام زمان علیه‌السلام به گونه‌ای است که بر طبق روایات ذکر شده، حضرت از شیعیان می‌خواهند که برای ایشان بسیار دعا کنند. آوردن لفظ “بسیار” یکی از نکاتی است که باید توسط شیعیان ایشان مورد توجه قرار گیرد. اما به راستی آیا ما این‌گونه هستیم؟ و آیا ایشان را زیاد دعا می‌کنیم؟ اصلاً آیا در سختی‌ها و گرفتاری خودمان به فکر بزرگ‌ترین گرفتاری‌مان که گاهی فراموش‌مان می‌شود ـ که همانا “غیبت امام زمان‌مان” است ـ، هستیم؟

ما را چه شده است که در پیچ و خم زندگی روزمره‌مان امام حاضر خود را از یاد می‌بریم و بیشتر اوقات مانند کسی زندگی می‌کنیم که اصلا امامی ندارد و امامش در غربت به سر نمی‌برد؟!

ما را چه شده است که در دعاهای خود برای جوانان و گرفتاران و قرض‌مندان و غیره دعا می‌کنیم، اما در آخر دعاها اگر یادمان باشد، فرج حضرت را هم از خدای متعال می‌خواهیم؟! مگر نشنیده‌ایم که اگر ایشان ظهور کنند، دیگر گرفتاری در عالم نخواهد بود، به طوری که فردی در جیب دیگری دست می‌برد و آن فرد اصلا به روی خود نمی‌آورد، چرا که فقیری در عالم دیگر نخواهد بود؟!

عجیب است که ادعای دوستی و پیروی از آن حضرت را در دل داریم، اما در عمل از یک دعا هم برای آن حضرت دریغ می‌کنیم. مگر این‌که گرفتار شویم و تازه آن هم وقتی به در خانه آن بزرگوار می‌رویم، به فکر حاجت خود هستیم و جالب است وقتی “حاجت‌‌روا” می‌شویم هم به دنبال کار خود می‌رویم و تا گرفتاری بعدی از امام خود خبری نمی‌گیریم!

اما امام زمان ما آن‌قدر مهربانند که به فکر سرای آخرت ما هستند و در روزی که آن‌جا هر فردی محتاج است، رجوع به امام زمان است که کارآیی دارد که بر طبق آیات قرآن هرکس در آن روز با امام خود محشور خواهد شد.