منزل به منزل در پی دلدار رفتی
در دشت های عاشقی محمل سواری

تا مقصدت مشهد، دگر راهی نمانده
ای کاش می شد اندکی طاقت بیاری

می سوختی از آتش تب، بین بستر
دلخسته راضی به رضای کردگاری

باید بیاید دلبرت، باید بیاید
در آخرین ساعات هم امیدواری

چشمان اشک آلوده ات را تا دم مرگ
یک لحظه هم از درب حجره بر نداری

نام رضا از روی لب هایت نیفتد
با اینکه رو به قبله و در احتضاری

دیگر مخور غم، چون سرت را ای کریمه
بر دامن زهرای اطهر می گذاری

از طرف من به جوانان بگویید
چشم شهیدان و تبلور خونشان به شما دوخته است .
بپاخیزید و اسلام را و خود را دریابید
نظیر انقلاب اسلامی ما در هیچ کجا پیدا نمی شود

باید غزل نوشت زغوغای سرگذشت
ازعمر عاشقی که همه بی خبرگذشت…
این حرفهای من که به دردی نمی خورد
باید برای دیدنت از جان وسرگذشت
این هفته هم گذشت به سویت نیامدم
این هفته هم نیامدی وسخت تر گذشت ….