دوباره از سر خط..بسمه تعالى عشق
كه برد شعر مرا سوى بى كران ها عشق

غرض ز گفتن اين شعر مدح سلطان است
نوشتن از حرم و حضرت رضا با عشق

هميشه هست دلم رو به مشهد آقا
چرا كه نيست مرا اشتياقى الا عشق

به اين حرم بِنگر..بوى آسمان دارد
رواق عشق..صحن عشق..آقا عشق

كبوتران بهشتى به گنبد و به زمين
كه مى روند و مى آيند در حرم با عشق

به بست شيخ طبرسى كه ميرسى بينى
نوشته است از اين سو به سمت دريا عشق

در اين حرم همه مديون لطف آقايند
در اين حرم همه عاشق شدند…حتى عشق

ميان صحن گوهرشاد زائرى مى گفت
فداى غربت تو يا امام رضا يا عشق

به پاى پنجره فولاد سجده افتاده
همانكه گفت مرا نيست قبله الا عشق

چه دردهاى بزرگى كه تو شفا دادى
مسيح بر دم تو نازد اى مسيحا عشق

هميشه موقع اذن دخول جبرائيل
به خنده امر نمودى بيا..بفرما عشق

هرآنكه از در باب الجواد داخل شد
قسم نداده به او داده اى دو دنيا عشق

تو گفته اى كه فقط گريه بر حسين كنيم
تو گفته اى كه زنيم ناله وا حسينا..عشق

نديد حضرت زينب به غير زيبايى
و گفت عمه ى تان:ما رايت الاعشق

رسيد آخر شعر و دوباره حرف حسين
دوباره از سرخط..بسمه تعالى عشق

سر و گوشش زیاد میجنبید. دخترخاله‌ی رجبعلی را میگویم، عاشق سینه چاک پسرخاله اش شده بود. عاشق پسرخاله‌ی جوان یک لا قبائی که کارگر ساده‌ی یک خیاطی بود و اندک درآمدی داشت و اندک جمالی و اندک آبروئی نزد مردم. بدجوری عاشقش شده بود. آنگونه که حاضر بود همه چیزش را بدهد و به عشقش واصل شود.
رجبعلیِ معتقد و اهل رعایت حلال و حرام نیز چندان از این دخترخاله بدش نمی آمد، اما عاشق سینه‌چاکش هم نبود.
دخترخاله‌ی عاشق منتظر فرصتی بود تا به کامش برسد و رجبعلی را به گناه انداخته و نهایتاً به وصال او نائل شود. و این فرصت مهیا شد!
آن هم در روزی که مادر رجبعلی غذای نذری پخته بود و مقداری از نذری را در ظرفی ریخته بود و به رجبعلی داده بود تا برای خاله اش ببرد. رجبعلی رسید به خانه‌ی خاله، در زد؛ صدای دخترخاله بلند شد: «کیه؟» و گفت: «منم، رجبعلی» و صدای دخترخاله را شنید که میگوید: «بیا داخل رجبعلی، خاله‌ات هم هست».
رجبعلی وارد شد و سلام و علیکی با دخترخاله‌اش کرد و ناگهان متوجه شد که خبری از خاله نیست و دخترخاله در خانه تنهای تنهاست! تا به خودش آمد دید که پشت سرش درب خانه قفل شده و دخترخاله هم….
با خودش گفت: «رجبعلی! خدا می تواند تو را بارها و بارها امتحان کند، بیا یک بار تو خدا را امتحان کن! و از این حرام آماده و لذت بخش به خاطر خدا صرف نظر کن». پس تأملی کرد و به محضر خداوند عرضه داشت: «خدایا! من این گناه را به خاطر رضای تو ترک می کنم، تو هم مرا برای خودت تربیت کن»
و توسط پنجره از آن خانه فرار کرد و برگشت به خانه‌ی خود تا استراحت کند.
صبح از خواب بلند شد و از خانه به قصد مغازه خیاطی بیرون زد و با کمال تعجب دید خیابان پر از حیوانات اهلی و وحشی شده است!!
آری! چشم برزخی رجبعلی در اثر چشم‌پوشی از یک گناهِ حاضر و آماده و به ظاهر لذیذ باز شده بود و این چشم‌پوشی، آغازی شد برای سیر و سلوک و صعود معنوی “شیخ رجبعلی خیاط” تا اینکه کسب کند مقامات عالیه معنوی را.
چه اکسیر ارزنده ای است این قاعده!! برای عارف شدن، نیاز نیست به چهل-پنجاه سال چله گرفتن و ریاضت کشیدن و نخوردن این غذا و ننوشیدن آن آشامیدنی. نه اینکه اینها بی اثر باشند، نه! اما “اصل” چیز دیگری است.
بیهوده نبود که مرحوم بهجت تأکید میفرمودند بر این نکته که:
راه واقعی عرفان «ترک گناه» است.

کیمیای محبت
محمدی ری شهری