در جبهه ی حق اگر هستی بدان
نه فقط قدس
که همه ی راه ها از کربلا میگذرد

شیعه گی تنها نماز و روزه نیست
گاهی برای خدا باید تخریب کرد گاهی باید ساخت
خدایی باشد جهادند هر دو ،خودسازی ِ دنیا و رضوان آخرت هم مزدش
خدایی نباشد هر دو بیگاریست

كتاب «نورالدين، پسر ايران» را خواندم.
كتاب ادبيات داستاني و غير داستاني مقاومت زياد خوانده بودم؛ ولي درباره ي نورالدين بهت زده ام. بارها وسط مطالعه كتاب را بستم و به ديوار روبرويم خيره شدم. جواني كه در 17 سالگي 70 درصد جراحت دارد و با همان پيكر آتش گرفته و سرهم بندي شده، 80 ماه ديگر با خود، آتش و دشمن مي جنگد.

بارها با خود گفتم امكان ندارد چنين وضعيتي را كسي تحمل كند. اگر كتاب در قالب ادبيات داستاني بود هم آنرا به اغراق و مبالغه گويي متهم مي كردم. هميشه احمد دهقان را بخاطر «سفر به گراي 270 درجه» زماني كه له شدن «علي» -جوان آر پي جي زن- را زير شني تانكهاي عراقي در كربلاي 5 توصيف ميكند، ستايش مي كردم. با «ناصر» آن داستان گريسته بودم، همچنين با سيد ابوالفضل كاظمي، وقتي كه در «كوچه نقاش ها» تكه پاره شدن همرزمانش را در هور روايت مي كند، و اوج حماسه را تجربه كرده بودم، هنگاميكه بابا نظر سوار بر موتور، خط پدافندي را در شلمچه طي مي كند تا گريبان افسر عراقي را بگيرد؛ در حرمان هور، حماسه ي ياسين، مرد و… ولي «نورالدين، پسر ايران» مرا از گريستن و افتخار كردن و حسرت خوردن، به بهت زدگي كشاند.

روايت نورالدين از بدر، والفجر هشت، كربلاي 4 و يامهدي، بي نظير است. دقيق، صادقانه و عميق. بارها درباره ي اين عمليات ها شنيده و خوانده بودم. ولي هيچگاه آنرا نديده بودم. نورالدين آنرا به من نشان داد.

هنگاميكه صحنه بازگشتن به محل شهادت «امير» را در زير آتش بي امان در فاو روايت مي كند، انگار كه زير بغلش را گرفته باشم و با او مرثيه سر داده باشم…

وقتي كه دندانهايش قفل شده بود و او مجبور شد دو دندانش را بشكند تا چيزي بخورد، دندان درد گرفتم…
وقتي در سرماي اسفند در عمق كارون غواصي مي كرد، سردم شد و به خودم لرزيدم…
روزي كه شكمش منفجر شد و روده هايش بيرون ريخت، سرگيجه گرفتم…

… ولي نورالدين گاهي توان تصور صحنه ها را هم از من گرفت و من فقط كتاب را بستم و خيره ماندم به ديوار روبرويم. وقتي كه دستش در صورتش فرو رفت… وقتي كه آتش خمپاره او را به يك گلوله ي گوشت كباب شده بدل كرد، وقتي كه پس از چند هفته صورت جديدش را در آينه ديد… وقتي كه جنازه ي «امير» را در وادي رحمت به خاك سپرد… وقتي كه تلويزيون خبر پذيرفته شدن قطعنامه را اعلام كرد…

«سيد نورالدين عافي» را خواهم يافت و سر و دستش را خواهم بوسيد. همانگونه كه پس از خواندن «كوچه نقاش ها» ، سيد ابوالفضل كاظمي را يافتم تا به او بگويم كه: « ما، فدايي شماييم.»

با عشق شرح راز کن     بر جمله عالم ناز کن       پرهای خود را باز کن       پرواز کن پرواز کن …

بیست و پنج ساله بودی که رفتی…
بیست و پنج ساله که رفتی…!
بی وفا شده ام مثل همه ،حتی یادت که پنج شنبه ها هم خیلی کم به سراغ عده ای می آید…
نه نه…ناراحت نشو!
قصد توهین ندارم…
آری! همصدایت می شوم :گرفتاری ها زیاد شده است!
و همینطور بیماری ها،و همینطور ….!(باشد،به کسی حرفی نمی زنم…پیش خودمان می ماند!!)
به چهره ات که دقیق می شوم گریه ام می گیرد!
من هنوز متن تصویر تو از بر نشدم…
اندک خاطره هایت، آهنگِ بی کلامِ وقتِ دل تنگی هایم شده اند…ناگهان می نوازند!
…و هنوز رقص اشک هایم،
رفع دل تنگی هایم را باعث نشده اند.
بی وفا شده ام،خوب می دانم…