شباهت بین زهرای مرضیه (سلام الله علیها) با آیات کریمه قدر آورده شده است که به اختصار بیان می شود:
1- انا انزلنا فی لیله القدر: همچنانکه شب قدر ظرف زمانی نزول قرآن کریم است، صدیقه کبری،ام الائمه نیز محل نزول امامان معصوم(سلام الله علیها)ا ست،چر که انسان کامل به منزله قرآن است که تمام صفات و خصائل قرآنی در او متجلی است.حضرت علی(علیه سلام)نیز در جنگ صفین با عبارت (انا قرآ ناطق) به این قضیه اشاره می کند.
2- و ما ادرئک ما لیله القدر :در این بخش به عظمت مافوق تصور این دو موجود الهی که قدرت شناخت کامل آنها را از ما سلب می کند و به رفتار پیامبر (ص) با ایشان اشاره شده است. در این آیه تصریح شده که عظمت این شب به قدری زیاد است که حتی پیامبر (ص) با وجودی که خاتم الانبیاء و عقل کامل ونور اول است ، قادر به درک آن نیست ، در این صورت تکلیف ما معلوم خواهد بود .شاید دقت در رفتار پیامبر اکرم (ص) با ایشان در درک عظمت حضرت صدیقه طاهره بس باشد. پیامبر آن انسان کاملی است ، که به خلقت (لو لاک لما خلقت الا فلاک) مزین گشته و اگر نبود کائنات ایجاد نمیشد ، همان نوری که خدا به او فرمود (ن و القلم و یسطرون، ماانت بنعمه ربک بمجنون…و انک لعلی خلق عظیم) ای پیامبر تو دارای خلق کریم و بزرگی هستی ، اهمیت این خطاب وقتی روشن می شود که خطاب به رب جلیل را با دنیا بشنویم ، همان دنیای که ما معمولا از صبح تا شب دنبالش می دویم و به آن نمی رسیم ، خداوند درباره دنیا فرمود( قل متاع الدنیا قلیل) آن چه عظمتی است که دنیا را قلیل می شمارد . ؟؟؟
آری در روزگاری است که عرب جاهلیت دختر ها را زنده به گور می کند ،احمد مرسل (ص) دربرابر زهرا (سلام الله علیها) و به احترام او از جا بلند می شود ، عجیب است کدام پدر در برابر دخترش بلند می شود و دستش را می بوسد و می فرماید :پدرش فدای او باد (فداها و ابوها) و آنگاه که از جهالت ها و نامردمی های روزگار دلش تنگ می شود و هوای بهشت می کند  می فرماید: اذا اشتققت الی الجنه قبلت نحر فاطمه زهرا (سلام الله علیها)  کجاست  فاطمه تا بوی بهشت را از او استشمام کنم ، آری همچنانکه درک عظمت واقعی شب قدر برای ما ممکن نیست ، درک عظمت واقعی حضرت زهرا (سلام الله علیها) هم برای ما محجوبان میسور نیست مگر اینکه انوار غیب از محب خورشید ولایت عنایتی بنماید.
یکی از جنبه های شب قدر مجهولیت آن است ، الان هم دقیقا مشخص نیست که شب قدر چه شبی است ؟؟؟
شب نوزدهم ، بیست و یکم ، بیست و سوم  ویا بیست وهفتم و یا …
همچنانکه شب قدر مجهول است بر ما ،ابعاد وجودی فاطمه زهرا(سلام الله علیها)نیز برای ما مجهول است حتی مسائلی چون تاریخ تولد ، شهادت ، طول عمر و غیره ….او دقیقا مشخص نیست ،تشییع پیکر مبارکش شبانه و مخفیانه انجام شده و مزار مطهر او نیز از ما پنهان است که از درد های بزرگ شیعیان است .فاطمه انسانی است ماورای تاریخ جغرافیا ، مافوق زمان و مکان . حیف است که در تنگنای کوچک زمان ومکان محصور شود.
3- بین ستر وپوشش  شب با حجاب و عفاف زهرا(سلام الله علیها)   شباهت وجود دارد.همچنانکه طبق آیات شب مایه سکون و آرامش است.زهرا(سلام الله علیها)   نیز مایه آرامش و تسلی خاندان عصمت بالاخص پدرشان است،او تنها دختری است که مام پدر بوده است.کنیه ام ابیها نشانگر ابراز محبت شدید از سوی پیامبر اکرم(ص) نسبت به ایشان بود . اما درخشش و نورانیت  زهرای اطهر با سیاهی شب در تضاد است.
4- کوتاهی شب قدر با کوتاهی عمر حضرت زهرا(سلام الله علیها)  قابل قیاس است
ادامه دارد…

 فاطمه جان…
هر چه می‌خواهند بکنند! هر کذبی که می‌خواهند بگویند…!
هر چه نیرنگ و کینه و خدعه دارند رو کنند…!
حتّی اگر خودشان را هم تکه تکه کنند، نمی‌توانند بی‌نشان بودنت را منکر شوند….
اگر راست می‌گویند و همۀ واقعیت‌های تاریخ را خیالی بیش نمی‌پندارند، مزارت را نشان‌مان دهند…! اگر نه، که باید در همان رؤیای کودکانۀ خودشان باشند..! هر چند کودکانه نه! ابلهانه بهتر است…!!
شاید اگر آن روز، وصیّت کردی که شبانه تو را نزد پدر ببرند….
شاید آن روز که گفتی مخفیانه راهیت کنند….
می‌دانستی که روزی، مردمی خواهند آمد که همۀ تاریخ را منکر خواهند شد…

آری…
هرچند دردناک‌ترین واقعۀ بشریّت بود…!
هر چند مظلومانه‌ترین سربرگ تاریخ را رقم زد…!
هرچند بی‌پناهی شیعیان‌تان را به همراه داشت…
 اما هر چه باشد، بی‌نشانی‌ات از همۀ تاریخ محکم‌تر است…

فدای غربت و مظلومیتت مادر…
نمی‌دانم این همه مظلومیت و غربت تا به کی…؟؟
آن روزها که در داغ فراق پدر می‌سوختی، برخی از همان صحابیان دیروز، چه زود از یاد بردند که پارۀ تن پیامبر بودی…
هبۀ پدرت را غصب کردند و حق پسر عمویت را غاصبانه دریدند…
محسن‌ات را پرپر کردند و حتّی حرمت خانۀ اهل بیت رسول را هم نگه نداشتند…
قصاوت‌شان به جایی رسید که حتّی خطبۀ غرّاء‌ ات را نشنیدند و غدیر را با همۀ عظمتش، فدای سیاست‌های ننگین‌شان کردند…

 بانوی من….
سال‌ها گذشت، برخاستیم و به دنیا و مردمانش گفتیم که ما شیعۀ پسر عمویت هستیم…
سکوت و بغض سنگین سالیان دراز را شکستیم و خودمان را شیعۀ شما نامیدیم…
امّا چه می‌شد کرد!؟ آنگاه که کفّار و بی‌دینان دندان تیز کرده بودند تا اسلام و مسلمانان را با همۀ فرقه‌ها و گروه‌هایش تار و مار کنند…
آری….
باز هم همان مصلحت‌ها و باز هم همان تقیّه‌ها و باز هم همان بغض‌ها…..
منع‌مان کردند تا دردهایت را بر سر همۀ عالم فریاد زنیم….
منع‌مان کردند تا بر بلندای تاریخ لعن کنیم، آنهایی را که حق شما خاندان عصمت را غاصبانه گرفته بودند…
 مادر جان…
با همۀ سکوت‌ها و تقیّه‌ها و هیچ نگفتن‌ها…، باز هم دست از سرمان برنمی‌دارند…
آری…
از بغض‌هایمان سوء استفاده می‌کنند و به هر بهانه‌ای که شده، سکوت‌مان را پیوند می‌زنند به اینکه همۀ اینها دروغ است….
می‌گویند اصلاً آن روزها مدینه در نداشته است….!!
می‌گویند این همه ظلمی که بر شما روا داشتند قصه و خرافه‌ای بیش نیست…!!
می‌گویند……..
مادر جان…، آخر مظلومیت تا کجا…؟
آنها که هر چه خواستند کردند…! امّا چرا باز هم کینه و خصم‌شان فرو ننشسته است!؟
چرا پس از گذشت سالیان دراز، هنوز هم کر و کورند!؟

هولوكاست چيست؟
هولوکاست از دو واژه يوناني “holos” به معني “همه” و “kaustos” (در بعضي از متون به جاي واژه kaustos از واژه kaiein استفاده شده است) به معني سوزاندن و نابود کردن ترکيب يافته است. اين واژه روي هم رفته به معني همه سوزي است و در اصطلاح از آن به قرباني و يا قرباني بزرگ ياد مي شود و به واقعه اي اطلاق مي شود که در فاصله سالهاي 1944 تا 1939 (در  جنگ جهاني دوم) قريب به 6 ميليون يهودي از سراسر اروپا جمع آوري و به اردوگاههاي مرگ در آلمان و لهستان مانند اردوگاه ” آشويتس : که مهمترين آنها بود ، فرستاده و در کوره ها سوزانده شدند .

همچنين قتلهاي دسته جمعي رده دومي هم وجود داشت که يهودي ها را وارد اتاقهاي بزرگي ميکردند که دوشهايي در سقف داشتند و پس از بستن درها

ادامه »

جوی اشک

خدایا! دیدگانم همه جا و در همه هنگام به سوی تو نگران بود تا عاقبت آن را بستم و گفتم تو این جایی.

این پرسش و این فریاد که «تو کجایی؟» به هزاران جویبار اشک مبدل گشت و سیل اطمینان عالم را در برگرفت که «من این جایم».

هر روز که می‏گذرد، تو مرا بیشتر شایسته آن ارمغان‏های کوچک و در عین حال بزرگ می‏گردانی که تمنا ناکرده به من عطا داشتی. این آسمان و آن روشنایی، این تن و این جان و این ادراک؛ و با این موهبت‏ها مرا از خطرِ افزون‏طلبیْ دورَم ساختی.

چه بسیار زمان‏ها که من سرگشته در کار خویش، عمرم را به بیهودگی صرف کردم و چه اوقاتی که به خود آمده و آسیمه‏سر به دنبال هدف خویش شتافته‏ام.

هر روز که سپری گشت تو با ردّ تمنای من، هر دم و هرگاه، شایسته‏ام دانستی که به سویت روی آورم و از این گذرگاه، مرا از خطر هوس‏های سست و بی بنیان در امانم نگاهداشتی.