اگر یک یهودی شخصی را بکشد ، 
هیچ ربطی به دین یهودیت ندارد .
اما اگر مسلمانی به جرمی متهم شود،
اسلام را متهم اصلی می دانیم.

در جبهه ی حق اگر هستی بدان
نه فقط قدس
که همه ی راه ها از کربلا میگذرد

میرزای قمی فرمودند: بعدها وقتی شهرت علمی سید‌ بحرالعلوم به من رسید تعجب می‌کردم که این نباید تا این حد از حیث علمی قوی شده باشد
 تا اینکه من برای زیارت عتبات عالیات وارد نجف اشرف شده و سید را ملاقات کردم
 با اینکه میرزای قمی، خود از بزرگان به شمار می‌رفت، می‌گوید: من دیدم سید ‌بحر‌العلوم همانند دریای مواج و عمیقی از دانش‌هاست سپس از او پرسیدم: ما در یک درجه‌ای از علم بودیم لذا شما در این حد نبودی و چطور شد که به این معارف دست یافتی؟
 سید رو به من کرد و گفت: میرزا این از اسرار است اما من آن را به تو می‌گویم به شرطی که تا زنده هستم به کسی نگویی!
علامه بحر‌العلوم ادامه داد: چگونه این طور نباشم در حالی که آقایم حجت‌ بن الحسن(ع) شبی مرا در مسجد کوفه به سینه مبارک خود چسباند!

امام خامنه‌ای :
…آخرت هم فقط نماز شب و دعا و ذكر و توسل و اينها نيست
البته اينها هم وسائل است؛ ليكن خدمت به مردم، حضور در آنجائى كه لازم است، اينها همه‌اش كارهاى خدائى است.
شما ببينيد در صدر اسلام، آن كسانى كه ممدوح واقع شدند - حالا توى فرهنگ ما، بر طبق عقيده‌ى ما - بيش از آنچه كه به خاطر نماز و عبادت‌شان ممدوح واقع شدند، به خاطر موضع‌گيرى‌هاى سياسى‌شان، اجتماعى‌شان و مجاهدت‌شان ممدوح واقع شدند.
ما ابى‌ذر را، يا عمار را، يا مقداد را، يا ميثم تمار را، يا مالك اشتر را كمتر به عبادت‌شان مدح مي‌كنيم.
تاريخ، اينها را به آن مواضعى مي‌شناسد كه اين مواضع، تعيين كننده بود؛ حركت كلان جامعه را توانست هدايت كند، شكل بدهد و به پيشرفت اين حركت كمك كند.
آنهائى هم كه مذمت شدند، همين جور.
خيلى از بزرگان كه مورد مذمت قرار گرفتند، به خاطر شرب خمر مذمت نشدند، به خاطر بى‌نمازى مذمت نشدند؛ به خاطر عدم حضور در آنجائى كه حضورشان لازم بود، مذمت شدند.
تاريخ، اين‌جورى ثبت كرده؛ نگاه كنيد، ببينيد.

(دیدار با مسئولین نظام - 89/01/16)

هر اتفاق مهمی که در جامعه (اطراف‌مان، کشور، دنیا،…) می‌افتد و ما موضعی که باید را نمی‌گیریم، و در جایی که باید حاضر نمی‌شویم، بخشی از آخرت‌مان خراب می‌شود..