فاطمه جان…
هر چه می‌خواهند بکنند! هر کذبی که می‌خواهند بگویند…!
هر چه نیرنگ و کینه و خدعه دارند رو کنند…!
حتّی اگر خودشان را هم تکه تکه کنند، نمی‌توانند بی‌نشان بودنت را منکر شوند….
اگر راست می‌گویند و همۀ واقعیت‌های تاریخ را خیالی بیش نمی‌پندارند، مزارت را نشان‌مان دهند…! اگر نه، که باید در همان رؤیای کودکانۀ خودشان باشند..! هر چند کودکانه نه! ابلهانه بهتر است…!!
شاید اگر آن روز، وصیّت کردی که شبانه تو را نزد پدر ببرند….
شاید آن روز که گفتی مخفیانه راهیت کنند….
می‌دانستی که روزی، مردمی خواهند آمد که همۀ تاریخ را منکر خواهند شد…

آری…
هرچند دردناک‌ترین واقعۀ بشریّت بود…!
هر چند مظلومانه‌ترین سربرگ تاریخ را رقم زد…!
هرچند بی‌پناهی شیعیان‌تان را به همراه داشت…
 اما هر چه باشد، بی‌نشانی‌ات از همۀ تاریخ محکم‌تر است…

فدای غربت و مظلومیتت مادر…
نمی‌دانم این همه مظلومیت و غربت تا به کی…؟؟
آن روزها که در داغ فراق پدر می‌سوختی، برخی از همان صحابیان دیروز، چه زود از یاد بردند که پارۀ تن پیامبر بودی…
هبۀ پدرت را غصب کردند و حق پسر عمویت را غاصبانه دریدند…
محسن‌ات را پرپر کردند و حتّی حرمت خانۀ اهل بیت رسول را هم نگه نداشتند…
قصاوت‌شان به جایی رسید که حتّی خطبۀ غرّاء‌ ات را نشنیدند و غدیر را با همۀ عظمتش، فدای سیاست‌های ننگین‌شان کردند…

 بانوی من….
سال‌ها گذشت، برخاستیم و به دنیا و مردمانش گفتیم که ما شیعۀ پسر عمویت هستیم…
سکوت و بغض سنگین سالیان دراز را شکستیم و خودمان را شیعۀ شما نامیدیم…
امّا چه می‌شد کرد!؟ آنگاه که کفّار و بی‌دینان دندان تیز کرده بودند تا اسلام و مسلمانان را با همۀ فرقه‌ها و گروه‌هایش تار و مار کنند…
آری….
باز هم همان مصلحت‌ها و باز هم همان تقیّه‌ها و باز هم همان بغض‌ها…..
منع‌مان کردند تا دردهایت را بر سر همۀ عالم فریاد زنیم….
منع‌مان کردند تا بر بلندای تاریخ لعن کنیم، آنهایی را که حق شما خاندان عصمت را غاصبانه گرفته بودند…
 مادر جان…
با همۀ سکوت‌ها و تقیّه‌ها و هیچ نگفتن‌ها…، باز هم دست از سرمان برنمی‌دارند…
آری…
از بغض‌هایمان سوء استفاده می‌کنند و به هر بهانه‌ای که شده، سکوت‌مان را پیوند می‌زنند به اینکه همۀ اینها دروغ است….
می‌گویند اصلاً آن روزها مدینه در نداشته است….!!
می‌گویند این همه ظلمی که بر شما روا داشتند قصه و خرافه‌ای بیش نیست…!!
می‌گویند……..
مادر جان…، آخر مظلومیت تا کجا…؟
آنها که هر چه خواستند کردند…! امّا چرا باز هم کینه و خصم‌شان فرو ننشسته است!؟
چرا پس از گذشت سالیان دراز، هنوز هم کر و کورند!؟

تاریخ ایام فاطمیه اول و دوم
درباره تاریخ شهادت حضرت زهرا (س) روایات مختلفی به دست ما رسیده است.

از چهل روز تا شش ماه بعد از رحلت پیامبر (ص). دانشمندان شیعه دو تاریخ را پذیرفته اند:

یکی هفتاد و پنج روز پس از رحلت پیامبر (ص) و دیگری نود و پنج روز.

با توجه به رحلت پیامبر (ص) در بیست و هشتم صفر، بنا به روایت هفتاد و پنج روز، در سیزدهم تا پانزدهم جمادی الاول، شهادت حضرت زهرا (س) قرار دارد، این ایام را فاطمیة اول می خوانند.

بنا به روایت نود و پنج روز، شهادت حضرت زهرا (س) در سوم تا پنجم جمادی الثانی است. این ایام را فاطمیه دوم می خوانند.

ایام فاطمیه روی هم رفته شش روز است. سه روز در ماه جمادی الاول و سه روز در ماه جمادی الثانی.

دلیل این که سه روز در هر ماه به عنوان روز شهادت آن حضرت (س) معرفی شده این است که شاید ماههای قمری از رحلت پیامبر (ص) تا شهادت حضرت زهرا (س) 29 روز بوده، و در صورت کامل بودن ماههای قبل، روز شهادت سه روز تغییر می کند.

امروزه به دهه دوم جمادی الاول یعنی از دهم تا بیستم جمادی الاول دهه فاطمیه اول و به دهه اول جمادی الثانی یعنی از اول تا دهم جمادی الثانی دهه فاطمیه دوم گفته می شود. به این ترتیب ایام فاطمیه در وسط مراسم عزاداری در دهه فاطمیه قرار می گیرد.

به سال 1411 قمری آیت الله العظمی گلپایگانی با صدور بیانیه ای روز شهادت حضرت زهرا (س) را تعطیل اعلام کردند.

حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی به سال 1378 شمسی روز شهادت حضرت زهرا (س) با پای برهنه به سوی حرم حضرت معصومه (س) حرکت کردند. پس از این مجلس شورا روز شهادت حضرت زهرا (س) را تعطیل رسمی اعلام کرد.

فاطمیه قصه گوی رنجهاست / فاطمیه تفسیر سوز مرتضی ست

فاطمیه شعر داغ لاله است /  قصه ی زهرای ۱۸ ساله ست

فاطمیه شرح دیوار و در است /  دفتر در مقام سخت زینب پرور است . . .

یا امیر المؤمنین روحی فداک

آه را در دل نهان کردی چرا ؟ / ماه را در گِل نهان کردی چرا ؟

یا علی جان تربت زهرا کجاست ؟ / یادگار غربت زهرا کجاست ؟

تا ز نورش دیده را روشن کنم / بر مزارش شعله ها بر تن کنم . . .

.