سورۀ «هل اتی» 
همه محدثان و مفسدان شیعه و حدود چهل نفر از بزرگان و مفسران اهل سنت، نقل کرده اند که این سوره در شان حضرت علی و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین علیه السلام نازل شده است. 

روزی امام حسن و امام حسین علیه السلام بیمار شدند رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم با عده ای از یاران به عیادت آن دو رفتند پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به حضرت علی علیه السلام فرمودند: خوب است برای شفای فرزندانت نذری نمایید. 
حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه علیها السلام و نیز فضه به پیروی از آنان، نذر کردند که در صورت بهبود دو فرزندشان، سه روز روزه بگیرند. پس از اندکی آن دو بزرگوار بهبود یافتند؛ لذا حضرت علی و حضرت فاطمه علیها السلام و فضه- و امام حسن و امام حسین علیه السلام به تاسی از آنان- همگی سه روز روزه گرفتند. امیر مومنان علیه السلام در وضعیت دشواری به سر می برند. مقداری جو قرض نموده، به خانه 
آوردند. حضرت فاطمه علیها السلام با ثلث آن برای افطار نان آماده کرد. هنگام افطار بی نوایی د رخانه آمد و کمک خواست همگی ایثار نمودند و تمام نان های خویش را به او داده، با آب افطار کردند. 
دومین روز را روزه گرفتند. حضرت زهرا علیها السلام با ثلث دیگر نان پخت. هنگام افطار فرا رسید ناگهان یتیمی از راه رسید و تقاضای کمک نمود. آنان نیز ایثار کردند و نان های خود را به او دادند و با آب افطار نمودند. روز سوم را نیز روزه گرفتند و حضرت فاطمه علیها السلام با ثلث باقی مانده نان تهیه کرد. هنگام افطار، اسیری در خانه آمد و درخواست کمک نمود. باز همگی ایثار کردند و نان هایشان را به او دادن و برای سومین روز پیایی، با آب افطار کردند. 
بامداد آن روز، امیر مومنان علیه السلام همراه دو نور دیده اش، امام حسن و امام حسین علیه السلام به محضر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شرفیاب گشتند، در حالی که آثار گرسنگی و ضعف در چهرۀ آنان نمودار شده بود. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم همراه آنان به خانه فاطمه علیه السلام تشریف آورد. آن بانو در حال عبادت بود. و از شدت گرسنگی شکمش بر پشت چسبیده و دیدگانش به گودی نشسته بود. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم ناراحت شد و گریست. در همین هنگام، جبرئیل فرود آمد و سورۀ مبارکه «هل اتی» را بر ایشان تلاوت نمود.[1] 
آنچه آورده شد، قدر مشترک روایات منقول در این باره است. برخی معتقدند که این روایات متواتر است، به گونه ای که مطلب یاد شده در اشعار، حتی شعر معروف شافعی، نیز آمده است [2] 
شگفت آن که با آن همه روایات که در شان نزول سوره «هل اتی» در باره این بزرگواران وارد شده و اکثر مفسدان اهل سنت پذیرفته اند. برخی نا آگاهان متعصب که هر گاه به فضایل امیر فرزانگان حضرت علی علیه السلام و همسر گرامی اش حضرت فاطمه علیها السلام می رسند حساسیت نشان می دهند در اینجا نیز- با اشکال تراشی های بی جا، خباثت درونی خود را اظهار نموده اند. 
2- سورۀ قدر 
امام صادق علیه السلام در تفسیر و تاویل آیۀ: 
«انا انزلناه فی لیله القدر» [3] می فرمایند: 
«منظور از لیله حضرت فاطمه و مراد از قدر خداوند است.» 
و در ادامه می فرمایند: 
«فمن عرف فاطمه حق معرفتها فقد ادرک لیله القدر و انما سمیت فاطمه لان الخلق فطموا عن معرفتها»[4] 
«هر کس حضرت فاطمه را به حقیقت بشناسد، در واقع شب قدر را درک نموده است؛ و بدان دلیل فاطمه نامیده شد که خلق از شناخت و معرفت ایشان بر گرفته شده اند. (و نمی توانند به کنه و حقیقت حضرتش برسند). شیعه وسنی روایت کرده اند که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در خواب دیدند بوزینه ها بر منبرش بالا می روند. در برخی روایات آمده است که بنی امیه بر منبرش بالا می روند و مردم را گمراه نموده، به جاهلیت بر می گردانند. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم از این خواب ناراحت شدند، به طوری که تا زنده بودند کسی حضرتش را خندان ندید. جبرئیل از آسمان برای دلداری آن بزرگوار فرود آمد و سوره مبارکۀ قدر را نازل کرد که ناراحت نباش، شب قدر از هزار ماه- که مدت سلطنت بنی امیه بود[5] برتر است.[6] 
یعنی: ای پیامبر! ناراحت نباش، در عوض لیله القدر را که حضرت فاطمه علیها السلام باشد به تو عطا کردیم، و یازده پیشوای معصوم از او متولد خواهند شد. 

لیله القدر عارفان زهراست 
نور دل های دوستان زهراست 

در مقام ولیه اللهی 
والی ملک کن فکان زهراست 

چشم دل باز کن که تا بینی
همه جا حاضر و عیان زهراست 

آن که شد از فروغ رخسارش
خلقت روضۀ جنان زهراست 

چون نبی رکن حیدر کرار
چون علی بحر بی کران زهراست 

آن همایی که از شرف او را 
قاف قرب است آشیان زهراست 

در جهان قدر او نشد ظاهر
همچنان قبر او نهان زهراست 

روح در عضوهای پیکر دین 
به کتاب خدا روان زهراست 

نازم از قدر او که در محشر 
دستگیر پیغمبران زهراست 

آن که جز احمد و ائمه و حق
کس بیابد از او نشان زهراست 

«ملتجی» ان که بین او و خدا
حاجبی نیست در میان زهراست