رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
كانَ رَسولُ اللّه صلى الله عليه و آله جالِساً مَعَ اَصحابِهِ ذاتَ يَومٍ فَنَظَر اِلى شابٍّ ذى جَلَدٍ وَ قُوَّةٍ قَد بَكَّرَ يَسعى فَقالوا : وَيحَ هذا لَو كانَ شَبابُهُ وَ جَلَدُهُ في سَبيلِ اللّه تَعالى؟ فَقالَ صلى الله عليه و آله لا تَقولوا هذا، فَاِنَّهُ اِن كانَ يَسعى عَلى نَفسِهِ لِيَكُفَّها عَنِ المَساَ لَة وَ يُغنيَها عَنِ النّاسِ فَهُوَ سَبيلِ اللّه ، وَ اِن كانَ يَسعى عَلى اَبَوَينِ ضَعيفَينِ اَو ذُرّيَّةٍ ضِعافٍ لِيُغنيَهُم وَ يَـكفيَهُم فَهُوَ فى سَبيلِ اللّه و اِن كانَ يَسعى تَفاخُرا وَتَـكاثُرا فَهُوَ فى سَبيلِ الشَّيطانِ ؛
روزى پيامبر صلى الله عليه و آله، در ميان ياران خود نشسته بودند. چشمشان به جوانى چالاك و نيرومند افتاد كه از صبحگاهان، تلاش مى كرد. ياران گفتند : واى بر او! چه مى شد اگر جوانى و چالاكى اش در راه خدا بود؟ پيامبر صلى الله عليه و آله فرمودند : چنين نگوييد. اگر او براى خود تلاش مى كند تا از مردم بى نياز شود و نزد آنان دست دراز نكند، در راه خدا كار مى كند. اگر براى پدر و مادر ناتوان و يا فرزندان ناتوان خويش تلاش مى كند، تا آنان را بى نياز و زندگى شان را اداره كند، كار او در راه خداست، ولى اگر براى ثروت اندوزى و فخر فروشى تلاش مى كند، كار او در راه شيطان است.
المحجّة البيضاء، ج 3، ص 140