غذاهای بی شناسنامه دارای غذاییت بسیار پایین است چون اساسا نه به منظور تغذیه برتر بلکه به قصد فروش کالایی خاص (ماکارونی، سس یا رب گوجه فرنگی، انواع کنسروجات، روغن نباتی، پنیر صنعتی و غیره) طراحی شده و لذا حاویِ ترکیباتِ غذاییِ بدون منطق است. در مقایسه، غذاهای بومیِ هر سرزمین بر اساس ذائقه محلی و با هدفِ سلامتی بیشتر جامعه، طی قرون تکامل یافته و به این دلیل  از ترکیبات غذاییِ زمان آزموده ای برخوردار است. به نقل از فرنسیس مور لپه، امروزه این ترکیبات غذایی هوشمندانه را در علم تغذیه «ترکیبات پروتئینی مکمل» می نامند. با گنجاندن این ترکیبات در غذاهای بومی، نیاکان ما نه تنها از مزۀ برتر بلکه از محتوای پروتئینی کاملی، حتی اگر غذای مورد نظر فاقد گوشت بود، برخوردار می شدند. رایج ترین ترکیبات پروتئینی مکمل شامل انواع زیر است:

 لبنیات با غله

حبوبات با غله

لبنیات با حبوبات

دانه های روغنی (یا مغزیجات) با حبوبات