این یکی داستان نیست… واقعیته… در زمان ناصر الدین شاه اتفاق افتاده. و الان هم این نامه در موزه گلستان تهران تحت عنوان (نامه ای به خدا) نگهداری میشه… میتونید برید ببینید…
                نظرعلی طالقانی طلبه ای بوده که در مدرسه ی مروی تهران درس میخوانده. نظر علی طالقانی آنقدر فقیر بوده که شبها میرفته دور و بر حجره های طلبه ها میگشته تا شاید توی آشغالها چیزی برای خوردن پیدا کنه….
                یه روز نظر علی طالقانی به ذهنش میرسه که نامه ای برای خدا بنویسه….
                مضمون این نامه:
                بسم الله الرحمن الرحيم
                خدمت جناب خدا!
                سلام عليکم
                اينجانب بنده ي شما هستم.
                از آن جا که شما در قران فرموده ايد:"ومامن دابه في الارض الا علي الله رزقها”
                «هيچ موجودزنده اي نيست الا اينکه روزي او بر عهده ي من است.»من هم جنبنده اي هستم از جنبندگان شما روي زمين.
                در جاي ديگر از قران فرموده ايد:"ان الله لا يخلف الميعاد”
                «مسلما خدا خلف وعده نميکند.»
                بنابراين اينجانب به جيزهاي زير نياز دارم:
                1-همسري زيبا ومتدين
                2-خانه اي وسيع
                3-يک خادم
                4-يک کالسکه و سورچي
                5-يک باغ
                6- مقداري پول براي تجارت
                لطفا بعد از هماهنگي به من اطلاع دهيد.
                مدرسه مروي-حجره ي شماره ي 16-نظرعلي طالقاني
                
                بعد از اینکه نامه رو مینویسه پیش خودش فکر میکنه که نامه رو کجا بذارم که خدا اونو بخونه؟؟؟ به ذهنش میرسه که اونو تو مسجد بذاره که خانه ی خداست… به مسجد امام در بازار تهران (مسجد شاه آن زمان ) میره. همین طور که میگشته یه جای امن واسه نامش پیدا کنه یه سوراخ در دیوار مسجد میبینه… پیش خودش میگه: اینجا خوبه … خدا حتما پیداش میکنه… و نامه رو در اونجا قرار میده…
                صبح روز بعد ناصر الدین شاه قصد شکار میکنه…  با کاروان خود از آنجا عبور میکرده که ناگهان به خواست خدا باد تندی شروع به وزیدن می کنه و نامه ی نظر علی طالقانی را با خود برده و درست روی پای ناصر الدین شاه می اندازد…
                ناصر الدین شاه نامه را باز میکند…
                خدمت جناب خدا سلام علیکم…
                ناصر الدین شاه خندش میگیره و با کنجکاوی نامه رو  میخونه. رو به کاروان میکنه و میگه: شکار متوقف شد….و دستور بازگشت کاروان را  به کاخ میدهد…
                او يک پيک به مدرسه ي مروي مي فرستد، و نظرعلي را به کاخ فرا مي خواند. وقتي نظرعلي را به کاخ آوردند ،دستور مي ده همه وزرايش جمع شوند و بشون میگه:
                ما مفتخر شدیم نامه ای را که این اقا به خدا نوشته بودند- ایشان به ما حواله فرمودند. پس وظیفه ی ماست که آن را انجام دهیم…
                نامه را میخواند و دستور میدهد که هر یک از وزرا یکی را به عهده بگیرد:
                1. همسری زیبا و متدین…
                یکی از وزرا میگوید: دختری زیبا و متدین دارم. او را به عقدش در می آورم.
                2. ….
                3. ….
                4. ….
                5. ….
                6. ….
                هر کدام از وزرا یکی را به عهده گرفته و به نظر علی طالقانی میدهد.
                و به همین صورت خداوند متعال نامه ی آقای نظر علی طالقانی را بی پاسخ نگذاشته و خواسته هایش را برآورده میسازد.