کتاب “زندگانی حضرت زینب کبری (سلام الله علیها)از ولادت تا شهادت “نوشته ی آیت الله سید محمد کاظم قزوینی کتاب مفیدیه که مدتها پیش مطالعه کرده بودم و تصمیم گرفتم به دوستان هم معرفی کنم کتاب جالبیه  مربوط به انتشارات صیام. معرفی این کتاب به عنوان عیدی  به مناسبت ولادت این بزرگوار بود.امیدوارم فرصت بشه مطالعه  کنید.

هدایتگری جامعه نیازمند تهذیب نفس طلبه باید با دعاو ذکر و با مناجات،انس پیداکند. طلبه باید زندگی خود را یک زندگی دینی محض کند.طلبه باید دل خود را پاک و صاف کند تا وقتی در مقابل انوار معرفت و توفیقات الهی قرار گرفت،تلألو پیدا کند.بدون اینها ،نمی شودما کسانی را داشتیم که از لحاظ علمی،مراتب بالایی داشتندو مغزشان قوی بود؛اما دل و روحشان،ضعیف و آسیب پذیر بود.وقتی اینجا،آن بنیه معنوی و دینی ساخته نشود آنجا که پای مقام و امکانات مادی به میان می آید،انسان می لرزد،آنجا که پای فداکاری به میان می آید،انسان می لرزدو نمی تواندجلو برود،آن وقت چطور می شود یک ملت و یک مجموعه را هدایت کرد؟باید عمل کنیم تابتوانیم اثر بگذاریم. تقدم تهذیب نفس بر تهذیب جامعه مهم تر از همه،مسئولیت شخص خود ماست،یعنی”مَن نَصَبَ نَفسَهُ لِلناسِ إِماماً فَلیَبدَأ بِتَعلیمِ نَفسِهِ قَبلَ تَعلِیمِ غَیرِهِ” نهج البلاغه اول تأدیب نفس است که بدون این،برداشتن بار مسئولیت،ممکن نخواهدشدویک جا خراب خواهد شد و بار بر زمین خواهد ماند و مدعی،خود و غیر خود را بدنام خواهدکرد.باید اول هم،از خودمان شروع کنیم تا در مردم اثر ببخشد،آنگاه،در این فضای معنوی است که حرکت و مجاهدت و استقامت ومعرفت و قدردانی از نعم الهی،بر ملت جمهوری اسلامی ایران وکشور عزیز ایران،آشکار خواهد شد.بحث لقاءالله و ملاقات با خداست؛…اگر کسی موطن در لقاءالله است و بر لقاء الله توطین نفس کرده است .باید با حسین راه بیفتد،نمی شود توی خانه نشست،نمی شود به دنیا و تمتعات دنیا چسبید واز راه حسین غافل شد!باید راه بیفتیم،این راه افتادن از درون واز نفس ما،با تهذیب نفس شروع می شودو به سطح جامعه جهان می کشد. کتاب حوزه و روحانیت در نگاه رهبری.تهیه و تنظیم :اداره ارتباطات دبیر خانه شورای عالی حوزه های علمیه

امام صادق عليه السلام :

اِنَّ لاَِهْلِ الْجَنَّةِ اَرْبَعَ عَلاماتٍ: وَجْهٌ مُنْبَسِطٌ وَ لِسانٌ لَطيفٌ وَ قَلْبٌ رَحيمٌ وَ يَدٌ مُعْطيَةٌ؛

بهشتى ها چهار نشانه دارند: روى گشاده، زبان نرم، دل مهربان و دستِ دهنده.

مجموعه ورام، ج 2، ص 91

پيامبر صلى الله عليه و آله :

اَلْعَدْلُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الاُْمَراءِ اَحْسَنُ، وَ السَّخاءُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الاَْغْنياءِ اَحْسَنُ، اَلْوَرَعُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الْعُلَماءِ اَحْسَنُ، اَلصَّبْرُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الْفُقَراءِ اَحْسَنُ، اَلتَّوبَةُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى الشَّبابِ اَحْسَنُ، اَلْحَياءُ حَسَنٌ وَلكِنْ فِى النِّساءِ اَحْسَنُ؛

عدالت نيكو است اما از دولتمردان نيكوتر، سخاوت نيكو است اما از ثروتمندان نيكوتر؛ تقوا نيكو است اما از علما نيكوتر؛ صبر نيكو است اما از فقرا نيكوتر، توبه نيكو است اما از جوانان نيكوتر و حيا نيكو است اما از زنان نيكوتر.

نهج الفصاحه، ح 2006