برای شیعیان چه کسانی از سپاه یزید که در مقابل امام حسین(ع) جنگیدند خطرناکتر است؟

ضرر نتیجه عمل یک عالم و دانشمند بدکردار از سپاه یزید هم بیشتر است.

امام حسن عسکری(ع):

آنان براى شیعیان ناتوان ما از سپاه یزید بر امام حسین(ع) و یارانش زیانبارترند؛ چون آنان تنها جان و مال ایشان را رُبودند؛ امّا دانشمندان بدکردارى که با ما دشمن‌اند، ولى خود را دوستان ما و دشمنِ دشمنان ما نشان می‌دهند، شک و شبهه را بر شیعیانی وارد می‌آورند که از نظر فکری در رده پایین‌تری قرار دارند و ایشان را گمراه کرده، از پی‌جویى حق و حقیقت، بازشان می‌دارند.

الإحتجاج على أهل اللجاج، ج 2، ص 458

آیت الله مجتهدی تهرانی(ره):

حال ما جالب است وقتی سرمان را روی متکا می گذاریم، عالَم را آب ببرد، ما را خواب می برد. صبح هم بعضی ها را باید با منجنیق برای نمازصبح بیدار کرد. این به خاطر این است که ایمان و یقین نداریم. کسی که نماز صبح، حتی نماز شبش قضا شود، ایمان ندارد.

حدیث داریم که پیامبر خدا (ص) فرمودند:
اَشرافُ أُمَّتی أصحاب اللّیل

اشراف امت من نماز شب خوان ها هستند.
در دنیا اشراف چه کسانی هستند؟ آن هایی که خانه ی دو هزار متری دارند و ریاست و ماشین چه و چه ؛ به این ها می گویند اشراف مملکت ؛ اما در قیامت، اشراف آن کسانی هستند که نماز شب خوان هستند. الآن شب ها بلند است؛ خودتان را عادت بدهید که شب ها زودتر استراحت کنید تا سحرها بلند شوید.

از سوى خدا به موسى وحى شد: هر غيبت كننده اى كه با توبه از دنيا برود، آخرين كسى است كه به بهشت وارد مى شود .هر غيبت كننده اى كه بر آن اصرار داشته باشد غیبت کردن عادت او شده باشد و با اين حال از دنيا برود و توبه نكند، اوّلين كسى است كه داخل دوزخ مى گردد.

وَ أَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُوسَى علیه السلام:
مَنْ مَاتَ تَائِباً عَنِ الْغِيبَةِ فَهُوَ آخِرُ مَنْ يَدْخُلُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ مَنْ مَاتَ مُصِرّاً عَلَيْهَا فَهُوَ أَوَّلُ مَنْ يَدْخُلُ النَّار

إرشاد القلوب إلى الصواب ج۱ص۱۱۶

جالب اینجاست که اگر غیبت کننده توبه کند و خدا هم او را ببخشد باز ننگ غیبت کردن کاملا از بین نمیرود و او از جمله کسانی است که آخرین نفر وارد بهشت می‌شوند، پس به امید اینکه بهش میگیم رضایتش رو میگیریم! یا غیبتش نیست صفتشه! یا جلو روشم میگم! یا میخواست نکنه! یا… غیبت نکنید که اینها همه بهانه است و خدا قبول نمیکند و اگر روزی توبه کنید باز صحرای قیامت معطلید تا جزو آخرین افراد وارد بهشت شوید.

پس با آبروی مومن بازی نکنید…

آن که در هر نفسى معجز عیسى مى کرد
مرده را با دم جانبخش خود احیا مى کرد
صادق آل محمد که به دانشگه او
صد فلاطون زمان، درس خود انشا مى کرد
اى بسا عالمِ عامل، به مدینه شب و روز
درک فیض از دو لبِ حجّت یکتا مى کرد
مرکز دایره و دانش و تقوى مى شد
هر که شاگردى آن حجت والا مى کرد
شیعه مخلص او، همچو خلیلِ رحمان
در دلِ آتشِ افروخته مأوا مى کرد
نارِ افروخته را مهر امام صادق
بر مُحبش ز کرم لاله حمرا مى کرد
جذبه حسن ازل داشت که دیدارش را
از خداوند، طلب حضرت موسى مى کرد
خضر از خاک درش آب بقا مى طلبید
عیسى از او لب جانبخش تمنا مى کرد
کاش آن کعبه مقصود در عالم، اى دل
ز کرم گوشه چشمى به تو و ما مى کرد
کاش آن جان جهان با قلم احسانش
سند نوکرى ما و تو امضا مى کرد
کاش در ماتم جانسوز امام صادق
چشمه چشم مرا، اشک، چو دریا مى کرد
اى ترابى به مدینه، به سر تربت او
ناله بر غربت او، لاله صحرا مى کرد

گلزار بقیع مدفنی را کم داشت

در هجر امام شیعیان ماتم داشت

می ر یخت ز تابوت امام صادق

خاکی که مدینه بر سر عالم داشت

شعله ها پشت در خانه ی حق برپا شد
زنده یکبار دگر داغ غم زهرا شد
گویی آتش زدن خانه در اینجا رسم است
خانه هایی که در آن نام علی احیا شد

دست بسته دل شب هستی ما را بردند
پسر فاطمه را بار دگر آزردند
خانه ی فاطمه را بار دگر سوزاندند
بی عمامه پسر شیر خدا را بردند

موسپید است دگر از تب و تاب افتاده
روی دستش چو علی رد طناب افتاده
دیده گریان شده یکبار دگر، مطمئنم
یاد لب تشنگی طفل رباب افتاده

پشت مرکب بخدا از نفس افتاد دگر
نیمه ی شب بخدا از نفس افتاد دگر
پشت مرکب بخدا یاد غم کرببلاست
یاد زینب بخدا از نفس افتاد دگر

آنان که شکوه در حقایق دیدند

گل را ورقی ز حُسن خالق دیدند

پُر نورترین ستارۀ دنیا را

در آینۀ امام صادق دیدند

جهل بشر از دانش تو کاسته شد

آئینه علم از تو پیراسته شد

از گلشن وحی بس که گُل پاشیدی

گل زار علوم از تو آراسته شد

خواهی به حضور دوست لایق باشیم

باید که به راه عشق عاشق باشیم

با پیروی از راه امـام صــادق

ای شیعـه بیا مُحب صادق باشیـم

ای جلوه ی نهایت عشق و لسان عشق

وای آسمان علم خدا، کهکشان عشق

با یک نظاره حاجت او را روا کنی

هر کاو رسیده بر در تو با زبان صدق

آموزگار مکتب اثنی عشر تویی

آیینه ی خدای، در این بحر و بر تویی

آن سروری که در عوض ناسزای خصم

پُر کرده کیسه اش همه در و گهر تویی

چون مرتضی سرای تو آتش کشیده اند

نا محرمان به بیت تو حرمت دریده اند

دست تو را چو حیدر کرار بسته اند

اطفال تو به خانه حرامی بدیده اند

پای برهنه و سر عریان به کوچه ها

تو بودی و خیانت منصور بی حیا

ذکرت میان آن همه غم یا حسین بود

تو سوختی به یاد شهیدان کربلا